Gül Küser Bana

Gönlümün dağına boz duman çökmüş
Yaprağı sararmış gül küser bana
Ömrümün bağları hep gazel dökmüş
Diken küser bana dal küser bana

Dünya boşa döner mevsimler boşa
Geçen ömrüm bana eder temaşa
İster seksen yaşa ister yüz yaşa
Günler aylar ile yıl küser bana

El arifmiş sırlarını hep saklar
Kırkında saçıma düşmüştür aklar
Kapalı girdiğim bütün sokaklar
Yolcu küser bana yol küser bana

Gönlümü vefasız bağladı zâra
Geçen yıllar beni düşürdü dara
İçerim kan ağlar yüreğim yara
Bulanmış coşkun su sel küser bana

Yollarına baka baka bekledim
Gam üstüne gamlarımı ekledim
Dert dağını şu sırtıma yükledim
Muhabbet şakıyan dil küser bana

Bulutla yarıştım döktüm yaşımı
Kara kışlar sardı delibaşımı
Kor döktü içimde gör ataşımı
İçerimde sönen kül küser bana

Ok vurup sapladı öyle derine
Koymadım kimseyi onun yerine
Ömrümü adadım zalim birine
Yüreğimde saklı kul küser bana

Felek İHLASÎ’yi katmış gazele
Kalem al da kaderimi yaz hele
Doyamadım kaşı gözü güzele
Nazlı yârim küser el küser bana


Not: Bu şiir Bekir Akbulut (Ozan İhlasi) tarafından aktarılmıştır.

Bu Şiiri Arkadaşınıza Tavsiye Edebilirsiniz                                                 Yazdır

Şiir Hakkında Görüş/Hata/Düzeltme Bildirmek İstiyorum

[<<-Geri ]